هفتم ژوئن برای او که دیگر این اواخر خود را مرد یکه‌تاز عرصه سیاست ترکیه می‌دانست، شکست سنگینی محسوب می‌شود. حزب متبوع عدالت و توسعه او (AKP) اگر چه حزب برتر در این انتخابات بود اما کاهش چشم‌گیر آرای این حزب در مقابل افزایش آرای احزاب رقیب در کنار ناکامی در به دست آوردن اکثریت پارلمان کافی است تا خواب را برای مدت‌ها از چشمان رییس‌جمهور زیادی‌خواه ترکیه بگیرد.

 او جدای از اینکه بی‌طرفی‌اش در انتخابات را به عنوان رییس‌جمهور حفظ نکرد با شرکت در کمپین‌ انتخاباتی حزبش از هر وسیله‌ای برای رای‌ربایی استفاده کرد. او با تمرکز بر آرزوهای دیرینه‌اش در تغییر قانون اساسی و پس از آن بریدن صدای هر مخالفی، با تکیه بر محبوبیت رویایی خود فراموش کرد که طرفش مردمی هستند که دهه‌ها بی‌ثباتی و دیکتاتوری را تجربه کرده و از هیچ چیزی بجز تکرار آن نمی‌ترسند.

 حزب عدالت و توسعه و به طور اخص مرد شماره یک آن طی دو سال اخیر و هم‌زمان با پایان دوره نخست‌وزیری‌اش ساز جدیدی کوک کرد. اردوغان مدام تاکید می‌کرد که سیستم پارلمانی موجود دچار کمبودهایی است و باید با تغییر آن به یک سیستم ریاست‌جمهوری کمبودهای آن را ترمیم و آن را به‌روز رسانی کرد. اما حقیقت آن بود که کناره‌گیری از قدرت و تبدیل شدن به صورتکی بی‌خاصیت در سیاست دست کم برای چهار سال برای او هر روز ترسناکتر و جدی‌تر می‌شد. بر این اساس می‌توان گفت با نتایج انتخابات اخیر اردوغان 61 ساله قطعا در اعماق ذهنش در رفراندوم تخیلی خود باخته است.